Rüzgar o denli sert esiyordu ki yağmurluğun içine doluyor, şişiyor ve bedenimin buz kesmesine sebep oluyordu. Ellerimi ağzıma götürüp nefesimle ısıtmaya çalıştım. Ama nefesim bile soğuktu. Neyse ki tüm olumsuzluklara rağmen durak o kadar da uzakta değildi. Sıradaki arabaya binip hareket etmesini beklemye başladım. Aradan daha bir iki dakika geçmemişken yanıma birisi oturdu. Upuzun kahve rengi saçları tepeden toplanmış, saçlarıyla aynı tonda küçük gözleri olan biriydi bu. Tanıdık bir kurabiye kokusu vardı üzerinde. Altında koyu yeşil uzun bir etek, üstündeyse kahverengi bir mont vardı. Montun sol kolunda küçük bir delik vardı. Benim sekizinci sınıfta Teknoloji-Tasarım dersinde yaptığım bir delik..

"Seval?" dedim gözlerim kocaman kocaman açılmış bir şekilde. Kız sola dönüp bana baktı. Elindeki poşeti ayak ucuna bırakıp bana sarıldı.

"Damla, nereden çıktın sen?"

"Valla, ne diyeyim, ben hep buralardayım, asıl sen nereden çıktın, ne zamandır görüşemiyorduk?"

"Okullar kapanınca bizim Adacık'taki eve geçtik, ondandır. "

Seval'e şöyle bir baktım. Hiç değişmemişti. Aynı masum gözler, geniş gülümseme, pembe yanaklar.. Hâlâ gülümserken başını sağa eğmeler.. Seval, ilköğretimdeyken tanıdığım en şirin, en tatlı, en masum ve en inanılmaz kişilikti. Pek kızmazdı etrafındakilere, tatlı dilli ve güler yüzlüydü. Bizim gibi değildi. Benim gibi hiç değildi. Farklı bir dünyadan gelmiş gibiydi adeta. Ne ağzından kötü bir söz çıkardı, ne de diğerleri onun yanında kötü konuşurdu. İyiliği peşinden götürüyordu her zaman.

"Ethem nasıl? Büyüdü mü kerata?" diye sordum Seval'in küçük kardeşini anımsayınca. Aynı ablası gibiydi küçük yumurcak. Hepimizi gülmekten kırar geçirirdi. Ben liseye geçmeden önce anasınıfına gidiyordu. Her sabah onu bırakıp derse öyle giriyor, her akşam eve dönmeden önce onu alıp yola devam ediyorduk.
Gözleri kızardı Seval'in. Hızlı bir şekilde gözlerini kırpıştırdı. Titreyen sesiyle cevap verdi bana.

"Ethem'i iki ay önce kaybettik, Damla." Kirpiklerine takılan göz yaşı yavaş yavaş süzülerek terk etti yüzünü. Parmaklarıyla ovuşturdu gözlerini. Elimi omuzuna koydum tereddütle. Ne denirdi ki? Diğerleri bana ne demişti? 'Geçmiş olsun,' kısa ve öz. Ya da 'Hep de seni bulurlar zaten,' kırıcı ve acı dolu. Kolumu Seval'e sardım.

"B-Ben.. Çok üzgünüm Seval. Bilmiyordum.." O küçük çocuk artık yoktu demek. Minicik elleriyle beni eteğimden çekiştiren çocuk. Cılız saçlarını jöleyle havaya dikip sınıfındaki kızları tavlamaya giden küçük çapkın. Ben eve gitmeden önce boynuma atlayan ufaklık. Pencereden bana el sallayıp öpücükler atan dünya tatlısı oğlan. Artık yoktu demek, ha?

Deniz geldi aklıma. Masaüstünü saçma sapan resimlerle dolduran, indirdiğim şarkıları ben daha telefonuma atamadan silen, kahvaltımın yarısını ben daha masaya oturmadan mideye indiren, geceleri can sıkıntısına yorganın üstünden beni yumruklayan velet. Artık geceleri rahat uyuyamadığım geldi aklıma. Her gece uzun uzun tavana bakar oldum. Sanki yanı başımdan biri kalkıp beni yumruklayacakmış gibi, olmayacak bir şeyi bekler dururdum. Evdeyken hep ona 'Benden uzak, Allah'a yakın ol, emi,' derdim hani. Ama sırf sinirden, öfkeden, anlık kırgınlıklardan. Ama asla gerçekten gitmesini istememiştim ki.. Şimdi gelsin, suratımı tahta kalemleriyle boyasın, gıkımı çıkarmam..

Ama değeri zaten gidince belli olur değil mi?

Ablamı düşündüm. Küçükken elimde makas sürekli onun havlularını, kıyafetlerini, hatta saçlarını keser dururdum. Ama bir gün olsun kızmamıştı bana. Bir gün olsun bağırmamıştı. Ben ona sayar söverken, o bir köşede durmuş gülümserdi bana. Şimdiyse arkasından ağlıyorum, bir kerecik de olsa ona, onu ne kadar sevdiğimi gösteremediğim için.

Ama ne kadar ağlasam da geri gelmiyor artık..

Seval elimi sıktı ve gülümseyerek bana döndü. Elini sol gözümün üstüne koydu ve yanağıma doğru çekti. Eli ıslaktı.. Hayır.. Benim yanağım ıslaktı. Ağlıyordum, ne zaman ağlamaya başlamıştım acaba? Hafifçe kıkırdadı. "Ağlamayı öğrenmişsin.."

"Ben de ablamla Deniz'i kaybettim," dedim usulca. Sesim çatallanmıştı. Seval çantasını açıp içinden bir şeyler baktı. Mavi bir selpak çıkarıp bana bir tane uzattı.

"Ağlama," dedi o meleksi ses tonuyla. "Ağlamak sadece seni üzer. Onları geri getirmez. Tamam, belki çok isteyeceksin geri dönmelerini ya da onlara sarılmayı, ama ağlamak bunları sana kazandırmayacak. Öyle değil mi?" Gözlerini soru sorarcasına açmıştı. "Senin cesur olman lazım, bak, ben de bir an kendimi koyverdim. Ama toparlandım. Annem ve babamın bana ihtiyacı var çünkü.. Çünkü ben de ağlarsam, ben de hayattan silersem izlerimi kim ayakta duracak? Kim ayakta durup umut verecek diğerlerine?" Duraksadı bir an. Camdaki damlalara baktı. Ben de onunla birlikte damlaların camın üstünde süzülüşlerini izledim.

"Görüyorsun ya, biri diğerini de alıp sürükleyebiliyor," dedi parmağıyla aşağıya doğru süzülen bir damlanın önündeki bir diğer damlayı da kendisine katmasını göstererek. "Ben sürüklenmek istemiyorum dipteki o küçük gölete. Anlıyorsun ya?"

"Ethem'in gidişi benim suçum. Biliyorum. Kübra'yla Mehmet'i de biliyorum," dedi beni şaşırtarak. "Kendini suçladığının da farkındayım. Suçlama.. Hiçbir şey senin suçun değildi. Bunların, bu olanların hiçbiri bizim suçumuz değil. Hepsi onların suçu. Ben bunu biliyorum ve anlıyorum. Gün gelecek, bu da bitecek. Ve belki de kaybolanlar geri dönecek. Tamam, bazıları, mesela Mehmet, geri dönmeyecek, onun da farkındayım. Ama bizim geri dönenler için ayakta olmamız lazım değil mi?"
Gözlerim dolu doluydu. O bunu başarabiliyordu. Ayakta durabiliyordu. Benim gibi bunu durdurmak için bir yolculuğa çıkmaktansa içten içe destek oluyordu diğerlerine. İşte ben bunu yapamıyordum. Burnumu çektim. Selpakla gözlerimi kızarana kadar ovuşturdum.

"Sağ ol," dedim yine o tuhaf çatallaşmış ses tonuyla. Araba sert bir şekilde durdu. Otomatik kapı sürgüsü kayarak açıldı. Demekki varmıştık. Seval ayağının ucundaki poşeti alıp ayaklandı.

"Umarım, bir daha görüşebiliriz, Damla. Kendine iyi bak, olur mu?" dedi kafasını sağa yatırıp gülümseyerek. Bense sadece şaşkın şaşkın kafamı sallayabildim.