Biz böyle atışıp konuşurken içeriye Mübeccel Teyze girdi. Başında pembe oyalı mor bir tülbent vardı. Üzerinde yine pembe penye, beyaz uzunca bir yelek, altındaysa ayaklarını örten mor bir etek vardı. Yüzünde her zamanki sevecen gülümsemesini taşıyordu. Kıvırcık saçlarının tülbentin altından görünen kısmını parmaklarıyla geri iterek bize döndü.

"Çocuklar nasılsınız, iyisiniz?"

"İyiyiz Mübeccel Teyze, ne olsun. Sen nasılsın? Ali nasıl?" diye sordu Zeynep kıvırcık bir saç tutamını üfleyerek gözünün önünden çekerek.

"Ali de birazdan yanınıza çıkacak. İyiyiz biz de. Kaptan size bir şeyler söylememi istedi de, ondan geldim," diyerek odanın kapısını kapadı. "İki-üç güne yola çıkacakmışız. Sizlerden kendinize giyecek, yiyecek, içecek, lazım olan ne varsa almanızı istiyor. Maddi bir sıkıntısı olan varsa bana danışsın dedi. Gerçi mutfak alışverişini biz yapacağız. Canınızın özellikle istediği şeyleri dersiniz bana tamam mı? Bir de herkes kendine bir çarşaf, yastık, yastık kılıfı alsın, tercihen hepinizfarklı renklerde alın olur mu? Ha, şimdi bir kalem kağıt verin bakayım bana.." Elini benim pis masamın üzerinde gezdirip yarısına manga karakteri çizilmiş bir kağıdı aldı. Kalemlikten de ucunun bir kısmı kırılmış bir kurşun kalem.

"Kim ne yer, ne ister, kimin neye alerjisi var, dökülün bakayım," dedi gülümseyerek. Kağıdı kapıya yasladı. Biz de sırayla döküldük. Benim domatese ve tavuğa karşı tuhaf bir hassasiyetim vardı, yiyemiyordum. Ayrıca mantar da tavuğa çok benzediğinden midemi bulandırıyordu. Çikolataya da alerjim vardı ama onu söylemedim. Çikolata candır. Makarna ve türevlerine hayrandım. Ayrıca her türlü hamur işini ve hazır yemeği yiyebilirdim. Bir de Allah aşkına söyleyin, kim patates kızartması ve köfte sevmez ki? Beni geçip diğerlerine sordu. Cenker de domates yemediğini söyledi, ayrıca mozarellaya bayıldığını ve makarnanın üstünde çok sevdiğini de ekledi. Zeynep yoğurt yemiyormuş ama ayran içermiş. Gülşah da kahvaltılıklardan nefret edermiş. Genelde mısır gevreği tüketirmiş. TIM, kısaca midelerinin çöp tenekesi gibi olduğunu söyledi ve bu turu pas geçti. Ama İsmail kolaya dayanamadığını ekledi kaşla göz arasında. Kolasadım. Şenol Abi ev yemeğinden başka bir şey yemediğini söyledi, okuldayken hep yemekhaneden takılıyormuş bu yüzden. Işıl ve Öykü'nün listesini ben bile aklımda tutamadım. O derece uzun hani. Sultan çay içmiyordu, salata yiyordu ve köfteye dayanamıyordu. Recep de her şeyi silip süpüren tiplerdendi. Mine ağzına uygun her şeyi yiyormuş ama turşu türevi besinlerden pek haz etmiyormuş. Burak ve Giray beni çok şaşırtarak, hatta şoktan şoka sokarak, sadece diyet şeyler yediklerini söylediler. Arada bir tatlı da yiyorlarmış. Ama onun haricinde hep diyet! Adamlar manken gibi işte. Mübeccel Teyze listeye Ali'yi de ekledi hemen. Tuzlu şeylerden fazla yememeli diye. Kağıdı katlayıp yeleğinin cebine koydu ve kalemi yerine bıraktı. Odanın kapısını açıp usulca çıktı. Biz de hemen kaynatmaya başladık. Kim ne renk takılacak diye.

"Herkesin bir rengi olsun, bu sayede çamaşırlar yıkandığında anlamsız kavgalara girmeyiz olur mu?"

"Ama o kadar çok renk yoktur ki.."

"Biz kaç kişiyiz abicim?"

"Ayrıca Kaptan ve grubu kendi çarşaf renklerini demedi bize."

"Mübeccel Teyze halletmiştir o işi..."

"Şimdi kaç kişiyiz.. Biz 15. Ali'yi de sayalım mı?"

"Evet, geldim." Ali kapının yanında dikiliyordu. Geldiğini kimse duymadığından herkes dönüp aynı anda ona bakmıştı. Ama o bu durumdan pek de etkilenmemişti. Açık turuncu tonlarında bir gömlek, kahverengi kadife bir pantolon giymişti. Turuncu saçları ve ahşap rengi gözleriyle oyuncak bebek gibi görünüyordu. Zeynep'in yanına geçip oturdu.

"Selam," dedim gülümseyerek Ali'ye. Beni kurtardıktan sonra onunla neredeyse hiç konuşmamıştım ve bunun için oldukça üzülüyordum. Adam beni sudan çekip almıştı ve ben mal mal oturup durmuştum. Ayrıca ıslanan kıyafetlerim sebebiyle bana kendi kıyafetlerinden ödünç vermişti. Bu da ayrı bir nezaketti. Ama ben yine mal mal oturmuştum. Ah, çok aptalım..

"Selam," dedi yüzünde bir mimik bile oynatmadan. Ayağa kalkıp masanın üzerindeki kareli defterimden bir sayfa kopardım. Masanın üstünü biraz karıştırdıktan sonra lacivert bir tükenmez kalem buldum. Yerime geçip kağıdı ikiye katlayarak dizimin üstüne koydum. Soran gözlerle diğerlerine baktım.

"Musa, İso ve ben aynı renk takılırız sorun değil, sarı olsun yeter.." Tolga oturmamıştı bizimle birlikte. Pencerenin yanına tünemiş dışarıyı seyrediyordu.

"Sarı mı?? Peki. Ben de mor rengini kapıyorum," dedi Güli. İsmini yazdım TIM'in altına.

"Siyah," dedi Cenker. Zaten onun için başka bir renk düşünemiyordum. Hemen ekledim adını. Adını kağıda yazarken bana dik dik baktığını hissettim. Kafamı kaldırdığımda gözlerinin Işıl'a döndüğünü görür gibi oldum. Diğerleri mırıldanmaya devam etti.

"Turuncu," dedi Ali. Saçlarını düşününce onu tupturuncu bir yatakta yatarken hayal etmek beni ister istemez gülümsetti. Ali'yle yanyana durmak Bleach'teki Kurosaki Ichigo'yla yanyana durmak gibiydi benim için. Tek farkı, Ichigo'nun daha sevilesi, hatta tapılası olmasıydı.

"Pembe, Öykü de öyle," diyerek elimden kalemi aldı Işıl. Adlarını kocaman kocaman yazarak kalpler koydu kağıdın etrafına. Neyiz biz ilkokul öğrencisi mi? Hey Allah'ım ya. Kalemimin ucunu Zeynep'e yönelttim. Sol elini kabarık saçları arasında gezdirdi uzunca bir süre.

"Kırmızı,"

"Uuuu... Zeynep yakıyorsun," dedi en rahatsız edici ses tonuyla Giray. Zeynep ona öldürücü bakışlar attı.

"Bana yeşil yaz aşkısı, Giray da mavi ister kesin," Burak yazarken gözümün önüne düşen saçlarımı benim için tuttu. Her zamanki gibi çok centilmendi. Evet, bu sözüm sana Cenker. Burak eğilip yazımı inceledi. Üzerine sıktığı o harika karanfil kokusunu alabiliyordum bu mesafeden. Bir ara parfümünün ismini sormalıydım.

"Bana gri yaz kuzu, Mine desenli bir takım alacakmış. Bunu özellikle eklemeni istiyor," dedi Sultan. İçimden neden Mine'nin direkt benle konuşmadığı geçti. Ama fazla kafaya takmayarak onları da yazdım.

"Mavi alındığına göre, bordo diyeceğim," dedi Şenol Abi. Şimdiden onun köşesini hayal edebiliyordum. Trabzonspor atkılarıyla dolu, yapışkanlı posterlerle süslenmiş muazzam bir duvar.

"Kahverengi olsun bari," dedi Recep. Onu da listeye ekledim Şenol Abiyle. Kağıdı elimden aldı Burak. Okuduktan sonra duraksadı. Sol kolunu omzuma atarak beni kendine çekti.

"Başka renk kalmamış. Halbuki seni kırmızı veya siyah ipekten bir takımla hayal edebiliyordum, şaka şaka," diye ekledi çabucak gözlerimdeki bakışı görerek. "Güzel renklerin hepsi seçilmiş aşkısı, sen ne istiyorsun?"

Kendimden emin bir şekilde gülümsedim. Başından beri istediğim buydu zaten.

"Beyaz,"

"Geri döneceksin, değil mi?" diye sordu bana Yağmur titrek titrek gülümseyerek.

"Elbette, neden dönemeyeyim ki?"

"Ablam dönmedi mesela.. Diğerleri de.. N'olur sen geri dön, lütfen," dedi sıkıca beni kendine bastırarak. Elimle başını okşadım Yağmur'un. Küçüktü ama onu da korkuları vardı.

tabi siz de benden mantıklı bi mesaj beklediğiniz için "bu kız ne içmiş? bu kafa ne kafası?" diye sordunuz kendinize. mide ilacı fena kafa yapıyosa demek ki.. xD

Watashi wa jikan ga nai. Gomen'nasai. Watashi wa anata ni yoi dokusho o oinori shite orimasu.

Her şeyi bir güzel uzunca bir kağıda yazdıktan sonra Mübeccel Teyze'ye verdik. O da bize alışverişe çıkacağını söyledi, ayrıca Işıl'a da bizi bugün içinde oraya götürmesini tembihleyip evden çıktı. Birkaç saat daha limanda takıldıktan sonra Işıl bizi bir yere götüreceğini söyledi. Ser verip sır vermiyordu. Hemen odama dönüp üzerimi değiştirdim ve saçlarımı tepeden topladım. Evden çıktığımda Recep limandaki birkaç tanıdığıyla konuşuyordu.

"Dolmuşları ayarladım, hadi gidelim," dedi önde duran dokuz kişilik Transitin ön koltuğuna oturarak. Yanına Ali geçti. Hemen arkasındaki üçlüye TIM oturdu. En arka sıraya da Burak, Giray, Sultan ve ben tıkıştık. Diğerleri de arkadaki kırmızı Transite bindi. Diğerleri kendi aralarında dalaşırken son anda yanıma aldığım kulaklığımı takıp kendimi onlardan soyutlaştırdım. Kulağımda Şebnem, önümde Trabzon limanı çok güzel bir on beş dakika geçirdim. Sult, beni kolumdan dürterek kulaklığımın bir tekini çıkardı.

"Geldik, kalk hadi," Giray'ın koluna girip dolmuştan indi. Ben de yanımda Burakla indim dolmuştan. Limanın arka tarafına gelmiştik. Kayalıklarla doluydu burası. Yazın sık sık yüzmeye gelirdi millet buraya. Kayalar o kadar scak olurdu ki üzerinde yumurta bile pişirebilirdiniz. Küçükken babamla gelmiştim buraya. O yüzden biliyordum kayaların dokunulamayacak kadar sıcak olduğu zamanlarda bile suyun buz gibi olduğunu. Kayaların dibinde yine çok yıllık su bitkileri bitmişti. O ana dek farketmediğim bir şey çarptı gözüme. Kayaların içinde küçük, mağara gibi bir yapı vardı. Dışındaysa metal bir tabelada "Işıl Demircilik" yazıyordu sarı-beyaz neon harflerle. Işıl, sarı uçlukızıl saçlarını savurarak kayalığa doğru koştu. Onun koştuğunu görünce doğal olarak biz sazanlar da koşmaya başladık. Yaklaştıkça mağaradan çok bir dükkana benzemeye başladı kayaların arasındaki "Işıl Demircilik". Dükkana girmeden önce Işıl girişin yanındaki kayalardan birinin altından küçük bir sandık çıkardı. Boynundaki uzun gümüş zincirin ucunda biranahtar sallanıyordu. Kilidi hızlıca çevirip sandığın içinden kırmızı bir şey aldı. Öykü de çantasından kalın bir lastik toka çıkardı. Işıl başını aşağı doğru eğip saçlarını yere doğru uzattı. Öykü hızlıca saçlarını topladı, kırmızı şeyi Işıl'ın başına yerleştirdi. Işıl tekrar ayakta durduğunda saçlarının sarı kısmı gitmişti. Kızıl saçları düz, kısa ve boyasızdı. Peruk bu işe yarıyordu en azından. Üzerindeki süslü deri ceketi kayalıklara doğru fırlatıp çantasından çıkardığı el işi bir hırkayı geçirdi sırtına. Öykü'nün ona doğru tuttuğu aynaya bakıp derin bir nefes verdi. Şaşkın şaşkın ona bakıyorduk. Küpelerini çıkarırken bize tek kaşını kaldırarak baktı.

"Biri bu olayı Türkçe'ye çevirsin, lütfen," dedi Şenol abi.

"Ne var? Bu konu hakkında ona sakın tek kelime bile etmeyin." Aksi aksi yürüyerek bizden uzaklaştı. Hâlâ arkasından saf saf bakıyorduk. Peruğu çıkarışı, o pahalı montu bir hiçmiş gibi kayalaradoğru fırlatışı ve bunun üzerine oluşan o hanım hanımcık kız görüntü içindeki asi ses. Tüyler ürpertici, kesinlikle. Burak kulağıma doğru eğildi.

"İşte seni sevmek için bir neden canımın içi, böyle bir kız değilsin," gülümseyerek omzuna hafifçe bir yumruk indirdim. Işıl'ın arkasından mağaravari dükkana girdik. İçerisi loş bir ışıkla aydınlatılmış ufak çapta bir demir madeniydi. Kayaların üzerinde birkaç tane arkası yapıştırmalı fosforlu kağıt vardı. Mağaranın dibinde harıl harıl yanan bir ateş, ateşin önünde eski püskü bir tezgah vardı. Ateşin yanından yaklaşık iki metre boyunda, kaslı, pala bıyıklı bir adam çıkıverdi. Pala bıyığı ve saçları Işıl'ın peruklu saçı gibi kıpkırmızıydı. Gözleri bir kedininkini andırıyordu. Yaşlı yüzü kırışıklıklarla doluydu ama kesinlikle bakışları bir çocuğunki kadar toydu. Elini üzerindeki beyaz önlüğe silerek bize yaklaştı.

"Geldin mi Işıltım? Ben de tam Ejder'i bitiriyordum," dedi başparmağıyla tezgahı işaret ederek. "Buyrun, oturun çocuklar," dedi bu seferde taştan yapılma sözüm ona koltukları göstererek. Tıkış pıkış koltuklara oturduk İri Kıyım Amca'yı üzmemek için. Bir yanımda Mine, diğer yanımda Cenker vardı. Amca'nın Işıltısı ise yanıbaşında ayakta duruyordu. Yüzünde sevimli bir gülücük vardı, ama gözleri 'Tek kelime ederseniz dilinizi koparırım!' diye tehditler savuruyordu bize.

"Eveeeeet, siparişleri bir hafta önce alamama rağmen bitirdim. Şimdi tezgahın oraya geçelim de herkese silahını vereyim-"

"Silah mı?!"

"Şey, evet, Kaptan demedi mi size? Bana cadı avına gideceğinizi ve sizlere birer silah yapmamı söyledi.Özelliklerinizi yazıp bana en uygun silahı seçmemi söyledi, ben de kabul ettim. Işıltım'ın yıllardır kullandığı bizim aile yadigârı Şiş'i var ama sizler çok korunmasızdınız. Yüreğim el vermedi işte. Zaten bir cadıyı ancak bir demirle öldürebilirdiniz, bu yüzden.. Neyse neyse, çok konuştum, cümlemi toparlayayım: Silahlarınız hazır, gelin tezgaha da vereyim size."

Cenker'e döndüm. Suratında boş bir ifade vardı. Telepatiye ihtiyaç yoktu. O da benim gibi burada ne işimiz olduğunu azıcık bile olsun anlamamıştı. Kalkıp tezgahın bulunduğu ekvatordan bile sıcak olduğuna kanaat getirdiğim, mağaranın arka bölümüne geçtik. İri Kıyım Amca, tezgahın altındaki derin çekmecelerden birer birer paketler çıkardı. Hepsinin üstünde isimler vardı. Giray.. Şenol.. Gülşah.. Mine.. Recep.. Peki.. Benim adım neden yok?

"Şimdi, Burak için ikili hançer yapmışım. Al bakalım." Burak yavaşça omuzuma dokunup beni sağa doğru kaydırarak tezgahın yanına geçti. Bandajlara sarılı paketi açıp içinden çıkan birbirinin eşi iki hançere baktı. Keskin kısımları demirdendi. Kabzası ise süslemeli oymalarla dolu bir ahşaptı. Hançerleri alıp arka tarafa doğru ilerledi.

"Giray için ok ve yay, Ali için de öyle." Giray, ağzı kulaklarında, fırlatılan kemiği yakalamaya giden köpek misali atıldı tezgahın üstüne. Paketini parçalarcasına açıp içinden çıkan saf demirden yaya baktı. Yerinde hızlı hızlı zıplayıp ok kılıfına kaptı ve sırtına yerleştirdi. Bana bir şekilde Yüzüklerin Efendisi'ndeki Legolas'ı anımsattı şebek.

"Zeynep kızımız da Şiş almış, ah, anlıyorum, senin kökenlerinden dolayı, unutmuşum.." Zeynep şaşkın bakışlar attıktan sonra küçük paketi açtı. İçinden anten gibi uzun ince bir tel çıktı. Yanında duran Ali'nin onun kulağına birşeyler fısıldadığını gördüm ama gidip sormadım. Özel hayat.

"Cenker denen çocuğa siyah bir parça yaptırmış Kaptan, hım." Cenker bandajlarla kaplı kılıcını açtığında herkes tek bir ağızdan 'Vaaaa..' dedi. Demirden yapılmasına rağmen kılıç simsiyahtı. Kabzası, kını, keskin tarafı.. Boydan boya simsiyahtı. Cenker, işin içinde büyük bir ironi varmış gibi gülümsedi. Kılıcını kınına koyup kemerine astı. Havalı..

"İsmail, Tolga ve Musa'ya birbirinin eşi olan kılıçlar yapmışım, ne ilginç.." Bizimiler sırıtmaya başladı. Hepsinin kılıcı aynı boyda ve aynı dizayndaydı. Tutma yerleri parmak boğumlarını saracak şekilde biçimlendirilmiş, yarım metrelik kılıçlardı bunlar.

"Evet, gençler, yeni adımız Üç Silahşörler!" diye bağırdı Musa. Hep birlikte güldük. Şebekti hepsi.

"Mine kızımıza da metal bir sopa vermişim." Mine'nin elinde sallanan sopa bir buçuk metre civarındaydı. Saf metaldendi ama hiç bir sivri kıvrımı yoktu. Bildiğin sopaydı işte. Mine'nin suratı asıldı, kafasını İsmail'in koluna dayayıp saopasınabakmaya başladı.

"Sultan'a tırpan vermişim. Hım." Paketten ucu hilal gibi kıvrılmış, orak benzeri bir değnek çıktı. Tıpkı fanartlardaki ölüm meleklerinin taşıdığı asa gibiydi. Orak kısmı o kadar keskindi ki, Sult bizi ekin buğdayları gibi biçebilirdi. Sultan tırpanına korku dolu bakışlar attı.

"Recep'e arbalet yapmıştım, hatırlıyorum bunu, okları içinde." Recep'in paketinden, demirden yapılma tahta bir platformun üzerine oturtulmuş yan duran bir yay vardı. Recep sevinçle arbaleti koluna yerleştirip ok kılıfından bir kaç sivri ok aldı.

"Şenol oğlumuza aynı şekilde yine bir arbalet vermişim." Recep'inkinden daha geniş ve büyük olan ikinci bir arbalet çıktı meydana.

"Öykü ve Gülşah'a da mızrak vermişim, vahşi kızlar ha?" Kimse gülmedi. İkisinin de baştan aşağı demirden yapılmış iki metrelik mızrakları vardı. Ama tuhaf bir şekilde bu mızrakları çok rahat hareket ettiriyorlardı. Gülşah'ın uzun ve düz saçları mızrağın etrafına dolanıyordu sık sık. Pocahantas'a benzediğini düşünen tek ben miydim acaba?

"Peki ben? Damla yok mu hiç?" diye sordum tezgahın üzerinde başka bandajlı paket kalmadığını görünce.

"Ha, evet, Ejder'i daha yeni soğuttum. Senin kılıcın hakkında iki gün kafa patlattım doğrusu. Özelliklerini düşünürken birden aklıma 12 Hayvanlı Takvim geldi. 97'lisin, yani Ejder yılına denk geliyorsun. Dedim neden olmasın? Bu kılıçtan yapmayalı epey zaman olmuştu. Dengesiz, ağır ve uzun bir kılıçtır Lu. Evet, adı Lu. Ejder demek. Ucu asla körelmez bu kılıcın, kullanımı oldukça zordur. Ama Kaptan'ın dediğine göre sana güvenebilirmişim. Bu yüzden içim rahat!" Elime bir metreden uzun soğuk bir demir parçası bıraktı. Oldukça ağırdı, ama kaldırılamayacak gibi değildi. Kabzası yoktu. Tutacağım yer tamamen demirdendi. Ama kılıcın tamamına göre oldukça sıcaktı. Kenarları elimi kesmiyordu. Ama kılıcın bütününe bakıldığında yeni bilenmiş bir kasap bıçağına benziyordu. Keskin kısmı alevlerin ışığında hain hain parıldıyordu. Tezgahın üzerinden diğerlerinin kılıçlarının sarılı olduğu bandajlardan birini kapıp, kılıcın kabza kısmına sardım. Daha havalı görünüyordu.

Tıpkı Ichigo'nun Zangetsu'su gibiydi. Yaşasın!

Hatice、電撃デイジーは、それを何ですか？
Hatice, dengeki deijī wa, sore o nandesuka?
Hatice, Dengeki Daisy değil mi o ya? :D

sinirim geldi benim yaa az bi Leyla ile Mecnun izleyim de gitsin