Hımm... Sütlü çikolata cenker biliyoruz. Diğerleride, arkadaşları Sultan, Tolga, İsmail, Musa, Özgür, Burak, Öykü, Zeynep vs.vs. falan olmalı.
Cenker, büyük ihtimalle Damla'nın nabzını kontrol ederken, diğerlerine onun iyi olduğunu söyledi ve bu yüzden gülümsediler. Cenker Damla'yı kaybetmekle burun buruna gelince sanırım bazı şeylerin farkına varmış olmalı..! Ve Damla'nın garip cümleleri karşında kendini gülümsemekten alıkoyamamış olmalı.. (: Hotoru_usagi sanırım haklısın canım portakal'dan kastı Güneş olmalı.. Bieşy daha Cadılar güneş'e çıkabiliyorlar mı?
Yani hava bozdu, güneşte bulutların ardına falanmı saklandı..? Cadıla'rın tenleri hassas. Bunlar nasıl bir ırk'tı eskiden?

Damla sanırım bir travma geçiyor. Eee buda yaşadığı şeylerden sonra çok normal bence. Mehmet'in cesedi eminim ki yine ortadan yok olmuştur.. Bu cesetler acaba toprak tarafından falanmı yutuluyor? Yada Bi çeşit buharlaşıyorlar mı?
En önemlisi Dönüşüm, Cadıların öldürdükleri yada kaçırdıkları kişiler, bi çeşit dönüşüm mü geçiriyorlar? Hani vardır ya film'lerde vampir'lerin ısırdığı yada öldürdükleri insanlar dönüşüp vampir falan oluyorlar.. Bu'da onun gibi bişey olabilir mi?

Damla, yaşadığı şok'un etkisiyle böyle garip, hayalle gerçek arasında bir takım şeyler görüyor. Ama o sırada, yanına gidenlere de bir saldırı olmuş olabilir..! ''Tolga, İsmailll diye bağırdı'' büyük ihtimalle Cadıların işi olmalı.. Umarım hiç birine zarar gelmez ya..
Çünkü, buna benzer bişiler söylüyordu, gerçi Damla, tam olarak ne söylediğini bilmez bi halde ama..

Ordan ya kaçtılar, yada Cenker onu biraz kendine gelmesi için falan okula götürmeyi uygun buldu..
Diğerleri ne alemde bir sonraki bölüme kadar bilemeyeceğiz...
Beyaz Cadı, Kızıl Cadı, birde Kara Cadımız olmuş...
Bunların aslında doğalarının masum olduğunu söyledin. Bunu tersine çeviren kişi kim...? Ne..? Herşey 6 ay önce başladı demiştin.. Yani bu ölümler kayıplar, Cadılar normalde kötü değilseler Bu hale gelmelerine kim sebep oldu? Aralarından biri yaptı desem ee hani bunlar masumdu, burasına takılıyorum.. Ama belki aralarında bir istisnai durum söz konusu olabilir.. Bunu cidden merak ediyorum..
Sanırım Çoğumuz aynı Kanı'dayız yani Cadıların su'dan falan yapılmış olabilieği konusunda.. Eee baştan sona bakınca da bu gayet mantıklı geliyor, Makoto-cHan'ın dediği gibi.. Fakat normal insanların vucunda ki su oranı 165 170 civarlarındadır.. Bu fantastik hikayede Cadılar eğer Su'dan yapılmış iseler, bu beni çok şaşırtmaz.. ''Kaldı ki Haruka chan, neyden yapıldıklarını söylersem inanamayacaksınız demişti'' ee ben daha farklı bişiler beklerim doğrusu.. Su.... ewet hikayenin büyük önemli bir kısmında Su'yun yeri mühim gibi görünüyor.. Ama şimdi sadece teori tüm bunlar.. Yazardan bizi şaşırtmasını isterim..

Bu arada şu kadife kaplı El-yazması kitap, dönüp dolaşıp buraya takılıyoruz. Benim en çok merak ettiğim şeylerden biri de,
''Damla bunu daha önce bir yerde görmüştüm ama nerde demişti'' İşte bende onu çok merak ediyorum, cidden nerde olabilir ki?
Hem bu defter günlük gibi bişeymi acaba? Yani içinde yazılanlar onu gösteriyor gibi.. Birde burda Beyaz Cadı düştü, anne öldü biz yanına gittik ama kimse yoktu, diye yazıyordu. Anlaşılan Beyaz Cadımız'da ortadan kaybolmuş.. İyide bu işin mantığı nedir? Ben belki sadece Cadılar tarafından öldürülen insanlar yok oluyodur ortadan diye düşünüyordum ama bunu okuyunca aklım karıştı..! Birde çağrı attık bekledik gelmedi gibi bişeyde yazıyodu yanılmıyorsam.. Sanırım bu olay sırasında yardım etmek için birini çağırmış olmalılar.. Ama o biri nedense gelmemiş..
Peki bu defter'İ yanında tutan kişi kimdi ve defteri nasıl kaybetti, düşürdü..? Ayhhh bunları kim neden böylesine vahşi, acımasız yaratıklara dönüştürdü yahu.. Damla bu hikayenin hangi kısmında daha aktif bir hale gelecek? Hikayenin baş kahramanı sonuçta. Onunla ilgili farklı bişeyler olmalı..! Daha önemlisi Damla normal birimi, yoksa onunda garip sıradışı güçleri varmı? bunu çok merak ettim.. Daha da derinlere dalarsam içinden çıkmayabilirim.. O yüzden bu kadar beyin maratonu kafi..! ^_^

@Haruu chan, Kıs baktımda hepimiz bir dedektif edasıyla, hikayenin içeriğini çözmeye çalışıyoruz. Aslında bu çok güzel bişey ama millet vallaha ben çok düşünmekten harap oldum. Çok düşünmek aslında bazen burnumuzun ucunda olanı, gözden kaçırmamıza sebep olabilir. Detaylara, dikkat edelim. Ve bizde biraz karmaşık olasılıklar üzerinde duralım. Sonuçta bu normal diye değerlendirebileceğimiz, hikaye türlerinden değil, ''mantık'' bu hikayede nasıl bir rol üstlendi bilemiyorum...

Haruu chan, bize neler hazırlıyor bilemiyorum.. Merak edilen tüm soruların cevabı onda saklı.. Hadi bakalım Seni bekliyoruz..

Yavaşça doğruldum. Uyumuş kalmıştım toplantı masasının üstünde. Gariptir ki Cenker de tam karşımda uyuyordu. Geriye doğru gerindim. Ben neden uyumuştum ki..? Ben.. Ben..

Ben Mehmet'i sahilde mi bıraktım..!

Olanlar beynimin içinde yankılanıyordu adeta. Gözümün önünden hızlı bir şekilde Kübra'nın ve Mehmet'in ölümü geçti. Onlar.. Arkadaşlarım.. İkisi birden.. Ölmüştü.. Bu imkansızdı... Onlar benim arkadaşlarımdı..! Nasıl ölmüş olabilirler..?

Cenker karşı taraftan ufak bir horultu çıkardı.

"Cenkeer.." diye fısıldadım masanın karşı tarafından. "Cenkeeeğeeer.." E'leri uzatmanın bir faydası yoktu anlaşılan. Sandalyemden gıcırdatmamaya özen göstererek kalktım. Masanın etrafından dolaşarak karşı tarafa geçtim. Cenker'in yanındaki sandalyeyi yavaşça çekip üstüne oturdum ve iki elimle birlikte onu sarsmaya başladım.

"Cenkeer.. Uyan.. Neden uyuyoruz..? Aloo..? Cenkeeeeer..!" en sonunda sesimi biraz da olsun yükseltmiştim.

"Salatalık..?"dedi gözlerini açmadan.

"Ne..?"

"Ha, tamam, hadi uyu.." yüzünü benim olduğum tarafa çevirdi ve başını tekrar kollarının üstüne koydu. Ona uyurken bakabilmek benim için büyük bir şans olmalıydı. Çok salak göründüğünü itiraf etmeliyim. Hele o ağzının bir kenarından akan salyalarıyla büyük bir bebeğe benziyordu. Bir kez daha dürttüm. Gözlerini kırpıştırdı ve yavaşça doğruldu. Kollarıyla gerindi arkaya doğru. Sağ gözünün üstünü eliyle ovaladı. Kafasını bana çevirmesi bir hayli zaman almıştı.

"Salatalık,"dedi yine. Ama bu sefer uykudan uyanmış sesiyle. Sütlü çikolata rengindeki gözleri hafif pembeleşmiş ve kırmızıya dönmeye başlamıştı. Erken saatte uyumak iyi gelmemişti sanırım.

"İstersen gidip yiyebilirsin, ayrıca ne salatalığıymış bu..?" bana tuhaf tuhaf baktıktan sonra ağzından şunlar çıktı.

"Salatalık, sütlü çikolata, mavi şekerleme..? Yok mu..? 'Cık' mı..? Hatırlamıyorsun..?" suratımdaki ifadelere bakıp bakıp söylüyordu bunları. Bunlar benim için hiçbir şey ifade etmiyordu.

"Sen salatalık, ben-"durdu ve ona boş boş bakan gözlerime ısrarcı bir tavırla baktı. "en son ne gördün..?"

Düşündüm. En sooon.. Ben.. Görüntüler kafamdan hızla geçiyordu. Hiçbiri de kalıp yardımcı olmuyordu. Hepsi sadece saniyeliğine uğruyordu gözlerime. Bir tanesi gözlerimin önünde uzunca bir süre durdu. Kulaklarımda mırıldanan bir melodi de vardı. Ayrıca da bir şarkı..

"Düştüğümü hatırlıyorum. Bir de düğün marşı...? Ne alakaysa..? Bir de Maroon 5'tan bir şarkı.. 'She will be loved'. İlginç değil mi..?" Yüzünde üzgün ve bıkkın bir ifade vardı.

"- aştık sanmıştım.." dediğini duyabildim mırıldanmalarından.

"Ne oldu..?" tekrar bana döndü. Bıkkın sıkkın bir ses tonuyla açıkladı olanları.

"Sen.. Sahilde bir anda bayıldın.. Arkadaşlarını hatırlıyor musun..? Olanları..?" başımı salladım. Hatırlamamayı yeğlerdim.

"İşte, olaylardan olmuş olmalı, bir anda kendini kaybettin ve.. Kollarıma düşüverdin. Ben de seni buraya taşıdım.." o sarımtırak beyaz kırması yüzüm eminim kıpkırmızı olmuştur.

"Benii.. Sen mi taşıdın yani..? Hani sadece meraktan..?" gözlerini başka yöne çevirdi.

"Evet, ben taşıdım. Benim üstüme düşmüştün de. Şey, saat geç oldu. Senin için izin aldık ailenden," hönk!? 'Benim ailemden mi?' diye soracaktım az daha. Nasıl izin vermişlerdi acaba..?

"müdür yardımcısı da yardımcı oldu. Hım, kafiyelii.." dedi kendine not düşerek. "Annemler burada değil, ben de o yüzden buradayım, benle beraber Sultan ve Gülşah da var. Yurttan izin isteyip geldiler." sevinmiştim. En azından Cenkerle yalnız başıma kalmamıştım. Düşünemedim bir an. İkimiz başbaşa kalsak..? Korkunç.. Sürekli saçmalayacağıma eminim..

Hadi düşmemi anladım da.. Düğün marşı ve 'she will be loved' ne alaka ya..?

"Cenker, Sult ve Güli nerede peki..?"dedim etrafta onları göremeyince. Toplantı odası geceleri bu kadar soğuk muydu ya..? Bir titreme vurmuştu.

"Onlar hazır çorba almaya gittiler. Bardaklayıp içeceğiz, yoksa açlıktan gideriz herhalde.." bana şöyle bir baktı. "Montunu bulamadık, nerede bıraktıysan artık," çadır geldi gözümün önüne, çantamı almıştı Kübra iyiki.. Kübra.. Gözlerim doldu yavaşça. "hey hey hey.. Ağlama hemen. Ne oldu..?" yukarı bakarak ağlamamaya çalıştım. Sanki kafamı geriye doğru itince göz yaşlarım göz pınarlarıma geri dönecekmiş gibi..

"Yok bir şey.."dedim hemen. Üzerimde okul süveteri, içinde de incecik gömlekle hemen hemen donmuştum. Etekliydim bir kere. Bacaklarım buz kesmişti. Hafif bir ürperti geldi içime.

"Donmuş olmalısın,"dedi dahi çocuk. Üzerindeki ceketi çıkartıp omuzlarıma bıraktı. Lacivert ceketin içi sıcacıktı ve onun gibi kokuyordu ki bu gayet mantıklıydı. Ona baktım, içinde okul kazağı vardı. Üşümemesine şaşmamak gerek.

"Teşekkür ederim, bu kadar nazik olabileceğini bilmiyordum,"dedim. Kaşlarını kaldırıp dudaklarını büktü.

"Zor bir gündü senin için, bir daha olmaz korkma, bu son."dedi hıyar. Zaten eşek hoşaftan ne anlar..? Ceketi biraz çekiştirp omuzlarıma oturtmaya çalıştım.

"Lütfen bak cekete zarar gelmesin,"dedi hıyar. Erkek değil mi, köküne kibrit suyu..! Durdum, Kübra olsa şimdi Cenker'i haşlamıştı.. İronik bir biçimde güldüm. Dışarıdan bakılınca korkunç görünüyor olmalıydım. Bozulmuş saçlar, kumlu giysiler ve ağlamaktan şişmiş bir yüz..

"Onu kaybettim, onları kaybettim."dedim. Kafasını bana çevirdi. "Engel olamadım. Ama olabilirdim.. Biliyorum, olabilirdim, belki de.. Belki de sahilde buluşmak istemeseydim bunlar olmayacaktı.. Hepsi benim suçum.. Hepsi.. HEPSİ..!" sonuncusunda oldukça yüksek bir sesle bağırmıştım. Dilek ablam hep sesimin en yüksek tonunun 'si' notasıyla eş değer olduğunu söylerdi. Ne anlama geldiğini anlamasam da. Şu anda neden bunu düşündüğümü de bilmiyorum. Saçmalıyorum yine. Cenker elini omuzuma koyarak destek verdi. Bana acımasını istemiyordum.

"Çek elini, hadi dalga geç benimle,"dedim gözümden bir yaş süzülürken. "hadi ne kadar beceriksiz olduğumu söyle.. Ne kadar zavallı durumda olduğumu söyle ya da ne bileyim ne kadar salak göründüğümü.. Çirkinliğimden, şu anki şu pasaklı halimden söz etsene.. Hadi, bekliyorum..!" Elini bu sefer uzanıp diğer omuzuma doladı ve bana hafifçe sarıldı.

"Şu an zor bir durumda olduğunu biliyorum, yakın arkadaşlarını kaybettin. Ve bu seni üzüyor, mantıklı konuşamıyorsun." gülümsedi. "Ayrıca şu an hayatımda gördüğüm en doğal insansın. En doğal güzel sensin. Şu açık kahve tonundaki saçların mesela, uçları sarı gibi. Ama boyatmadığına eminim, sen öyle biri değilsin.. Gözlerin yeşil, ama koyu ve kapalı renkte bir şey giydiğinde elaya dönüyor. Bu da çok hoş bence. Ayrıca üzerine bulaşan sahildeki kum da şu anda sime benziyor. Florasanın altında ışıldıyorsun." hafifçe tebessüm ettim. Gerçekten öyle miydi..?

"Yapma ama.. Ben zavallının tekiyim.." omuzumu sıktı. Bana güven vermek istercesine. Elimi tuttu ve sıcacık gözleriyle bana baktı.

"Hiç de bile.. Kesinlikle her şey olabilirsin ama bir zavallı asla. Her k-" sözü kapının kapanışıyla bölündü. Gülşah ve Sultan gelmişti. Üzerlerinde birer mont vardı ve ellerindeki market poşetleriyle bize aval aval bakıyorlardı.

"Afedersiniz ya, biz başka zaman tekrar geliriz. Değil mi Sultan..?" Sultan başını onaylar şekilde salladı. Gülüyordu.. Nasıl göründüğümüzü düşündüm bir an. Cenker'in ceketi benim üstümde, bana dolanmış olan kolu ve elimi tutan eli..

Tamam, gayet de yanlış anlaşılabilir bir pozisyondaydık. Hemen ayağa kalkıp ceketi omuzlarımdan aşağı bıraktım.

"Yanlış düşünüyorsunuz,"dedim. Cenker'e dönüp bana destek vermesi için bir bakış attım. Ceketini kaldırıp sandalyenin arkasına astı. Yüzünü asıp kızlara döndü.

"Evet, herkes yanlış düşünebiliyor,"dedi ve salonun merdivenlerine çıkıp oturdu.