Paylaşım forumu açtım ~~ day yönetici oldu.
Photoshop çalışmalarına başladı ~~ day tasarımcı.
Blog açtım anlatıyorum ~~ day paylaşımcı.
Day Fanart çiziyor ~~ day çizer.
Ve ve vee şimdi de day elinde kalemi fanfic yazıyor ~~ Yeter artık day.

Evet arkadaşlar ben de başladım yazmaya. Zaten uzun zamandır vardı aklımda ama kısmet bu güneymiş. Bayağı heycanlıyım. Arkadaşlar başlangıç olduğun için şevkimin kırılmaması adına abuk subuk yorumlarınızı uzak tutunuz burdan XD Düzgün eleştirilere her zaman açığım

İlk bölüm için biraz kısa ama burda bitirmessem bi 3-4 sayfa daha bitmezdi XD Ben işte bu kadar becerebildim Size iyi okumalar. Henüz bişi yok ortada ondan aman sıradan die okumamazlık etmeyiniz piliz XD Tam bir bölümde sayılmaz bu zaten tanıtım şeysi diyebiliriz >.<



Bölüm 1

“Anlıyorum.”
“Hiç zannetmiyorum. Sen… sen nerden bilebilirsin ki?” Açık kahve saçları bukleler halinde açık yüzünü çevreliyor, konuşurken başı hareket ettikçe dans ediyorlardı.

“Sakin olun Nazlı Hanım, anlıyorum; çünkü daha önce sizin gibi pek çok hastayla karşılaştım.” Ben bir yandan konuşurken o da tahammül edemiyor gibi başını iki yana sallıyordu. Gözleri kahverenginin sıradan bir tonundaydı ama bu hayatta yaşadıklarından belki de, gözlerine yerleşmiş ağır ifade hiç de sıradan değildi. Pürüzsüz beyaza yakın renkte yüzü, belirgin kırmızı dudakları ve kendinden emin duruşuyla… Daha onu gördüğüm ilk andan deri ona karşı bir çekim duyuyordum. Yirmi beş yaşındaydı –tıpkı benim gibi, nede hoş bir tesadüf-, kısa süre önce kafasında anlam veremediği garip sesler duyması şikâyetiyle kliniğime gelmişti. Bu ikinci seansımızdı ve başlayalı 45 dakika kadar olmuştu. Geçen seansımızda durumun apaçık şizofreni olduğunu düşünmüştüm, ancak fikrim değişmeye başlıyordu.

Yüzüne düşen bir tutam saç, gözlerini görmemi engelliyordu ve bu yüzden aklından geçenleri anlayamıyordum. Sinirli? Mutsuz? Çünkü hastalarımın çoğunun o an ne hissettiğini ya da aklından neler geçtiğini gözlerinden anlardım. Mesleğim gereği geliştirdiğim bir içgüdüydü sanırım.

Bir anda ayağa kalktı. İşaret parmağını havada sallayarak bağırmaya başladı. Bu ani tepkisine hazırlıksız yakalanmıştım. O güzel narin ceylan şimdi öfkeden çılgına dönmüş gibi titreyerek haykırıyordu. Sanki bir an karşımda vahşi bir varlık görür gibi oldum. Ama bu vahşi hal bile yakışıyordu ona.

“Yanılıyorsun! Genellemeler sadece hayvanlar ya da cansız varlıklar söz konusuysa mümkündür. Asla insanları genelleyemezsin, asla. Bak. “ Sesi yavaş yavaş normal tonuna dönüyordu.”Kıvanç, duyuyorum ama ne duyduğumu bilmiyorum. Resmen benimle sohbet ediyor. Yaptığım her hareketin farkında ve hiç susmuyor. Defalarca ona karşı kulağımı tıkamaya çalıştım, duymamak için… ama olmuyor. Sesi ruhumun derinliklerinden yükseliyor sanki. Önlenemez bir güç gibi, duymaktan çok hissetmek gibi… ve sürekli aynı şeyleri fısıldıyor içime:”Gerçek olan benim, ben seni seçtim, sen farklı olansın, sen ölümlülerde en üstün olansın.” ‘Ses’in söylediklerini anlatırken sesi titremeye başlamıştı. Göz bebekleri büyümüş hareketleri yavaşlamıştı, anlaşılan o anları hatırlıyordu. Kendisine acı veren anılar aklından, derinliklerden çıkıp bedenine süzülüyordu yepyeni acılarla. Bir an duraksadı, tekrar konuşmaya başladığında normal haline dönmüştü.” Tarifi imkansız bir sesi var, huzur verici ama bir o kadar da insanı uyaran, rahatsız eden. O konuşurken bambaşka biri gibi hissediyorum kendimi. Ve… ve ben bu işten çok sıkıldım. Eski normal hayatıma geri dönmek istiyorum. Yardım et bana ne olur. Beni yine eski Nazl-ı ya… pp …Ahhh !!!

Bir anda gözlerimin önünde, feryat ederek diz çökmüş ve ağlamaya başlamıştı. Hıçkırıkları bütün odada yankılanıyordu. Gür, acı dolu ve derinden gelen…