Nefes nefese kalmak...tamamen doğru bir söylem .

-Ezgi ! Neredesin ?

Dakikalar önce geçirdikleri kaza yüzünden birbirlerini kaybetmişlerdi. Gecenin bir vakti eve doğru gidiyorlarken birden bire ortaya çıkan şeyler her neyse onlara büyük bir macera yaşatmıştı. İnsana benziyorlardı, belki de insanlardı. Hayır! Kesinlikle insan değillerdi. Belki o ve Ezgi gibi birer yetenekliydiler ama insan olsalardı birden bire eriyip yok olmazlardı.

-Ezgi ! Nerede-

Aniden sırtına çarpan ne olduğu belirsiz şey Ozan'ın nefesini kesmeye yetmişti. Sert bir şekilde yere düşmüştü. Etrafa hafif bir toz saçılmıştı . Bir kaç saniye sonra Ozan gözünü açmıştı. Hızlı bir şekilde ayağa kalkıyordu. Koşmaya başlayacakken ensesinde hissettiği soğuk metal onu gene yere düşürmeye yetmişti. Hayatım çok kısaydı ... fazla kısa ...Ensesinde kaybolan his bir süre sonra yerini havayı kesen bir sese bırakmıştı. Kılıç havayı kırbaç gibi yararak boynuna yaklaşıyordu. Ve büyük bir gürültü . Etrafa bir anda onlarca kırmızı ışık saçılmaya başlamıştı. Işıklar yok olduğunda Ozan yavaşça gözlerini aralamıştı. Saçlarının hemen üstünde bir el duruyordu. Ablasının eli duruyordu. Ezgi'nin eli duruyordu.

-Hadi ayağa kalk .

Ozan kafasını kaldırıp Ezgi'nin yüzüne baktığında gülümseyen bir yüzle karşılaşmıştı. Elini ona doğru uzatmış bekliyordu. Ozan ona uzatılan eli kavrayıp yavaşça ayağa kalkmıştı.

-Teşekkürler.
-Ah hiç zor olmadı. Hahhaha.
-Ah hayır ciddiyim. Şey, yani bu sefer ciddiyim. Ölmek üzereydim.
-Senin ablan olduğumu sanıyordum.
-Öylesin ama sonuçta hayatımı kurtardın. Önemsenmeyecek bir şey değil bu.
-Her neyse. Bunu bana sonra ödersin. Şimdi eve gitmemiz lazım. Yeterince aksiyon yaşadık zaten. Bu işler için fazla yaşlıyım galiba.
-Evet 13 ile 14 arasındasın. Bir kaç sene sonra saçında oluşan beyazlıkları boyarsın.
-Dalga geçme. Hadi gidiyoruz.

Bozuk patikada yürümeye başlamıştılar. En yakın ana yola ulaşmaya çalışıyorlardı. Bir süre sonra Ozan , Ezgi'nin yavaşladığını fark etmişti.

-Yoruldun mu ?
-Biraz. Ama idare edebilirim. Yani sanırım.
-Umarım...
-AHHH!
-Ezgi!

Ozan , Ezgi'den gözünü bir süre ayırmıştı ve o sırada Ezgi bir çığlık atmıştı. Ozan arkasını döndüğünde gördüğü manzara karşısında şok olmuştu. Ezgi bir çukurun üstünde etrafı altın rengi iplerle bağlanmış bir şekilde duruyordu. 3 kişi onun etrafını sarmıştı ve ipleri tutuyordu. Birisi bile ipi bırakırsa Ezgi çukura düşecekti .

-Ozan git!
-Hayır!
-Ozan git!
-HAYIR!

O sırada gözleri parlamaya başlamıştı. Yeşil rengi ışıklar saçan bedeni göz kamaştırıyordu. Parlama azaldığında Ozan'ın sağ koluna bir nesne yerleşmişti. Yerleşen şey gri renkte bir robot koldu. Gözleri ışıklar saçmayı kesmişti ama hala parlıyordu. Ozan birden bire robot kolunu Ezgi'ye doğrultmuştu.

-GAUS TOPU!

Kolundan fırlayan yeşil ışık topu Ezgi'nin altındaki çukurun kenarına isabet etmişti. İpleri tutan 3 kişinin eriyip yok olmasının yanı sıra saldırının yarattığı küçük patlama Ezgi'yi çukurdan uzaklaştırmıştı. Havada uçuşan tozlar küçük bir sis oluşturmuştu. Ama etkisi uzun değildi. Ozan , Ezgi'yi gördüğünde koşarak yanına gidip ayağa kaldırmıştı.

-İyi işti Ozan.
-Sorun değil. Cidden kolaydı.
-Gıcık.
-Teşekkürler.

Tekrar yürümeye başlamışlardı. Ezgi saatin çok geç olduğunu fark edince adımlarını hızlandırmışlardı. O sırada farkına varamadıkları bir güç tarafından yere itilmişlerdi. Etraflarında o yaratıklardan onlarca , yüzlerce vardı. O sırada Ozan soğuk terler akıtmaya başlamıştı. Sorun düşmanlar değildi. Sorun hemen arkasından gelen kurt ulumasıydı...