Korkuyordum, korkmaya devam ediyordum... Eğer işe el koymazsam bu sonsuza dek böyle sürecekti. Ben ömrüm boyunca her gece bu çığlığı duymak istemiyordum. Ne kadar korksamda halletmek zorundaydım ben. Hafif loş ışığın içinde el yordamıyla masama yürüdüm. Odanın bir köşesinden diğer köşesine gitmiş oldum yani. Bu çığlıkları bir hırsız her gece hayalet süsü vererek bir şeyler çalmak için kullanıyor olabilirdi. Veya bir manyak evlerine dadanmış olabilirdi. Ama o zaman babası ve Mia neden duymasındı ki? Ben yine de her ihtimale karşı masamın altındaki çekmeceden biber gazını aldım ve gerisin geriye kapının olduğu yere döndüm. Kapının kulpunu sessizce çevirdim. -Ben çok sessizimdir. Genelde insanlar beni fark etmezler.- Uzun koridorda yankılanan çığlık artık daha sessizleşmişti ancak yine de rahatsız ediciydi. Sanki bir opera gibi... Çığlık koridorun solundan geliyordu. Yavaş yavaş ilerledim. Ancak hala çığlığın kaynağına gelememiştim. Koridorun sonunda pencere vardı. Üstünde de birçok tablo asılıydı. Pencerenin olduğu duvara dik olan duvarlarda iki tane kapı vardı. Birisi babamın çalışma odası, diğeri ise henüz bomboş ama bej rengi duvarlarıyla içini doldurmamız için adeta yalvaran bir odaydı. Biz ise oraya ne koyacağımıza karar vermemiştik -henüz-. Ses bu boş odadan geliyordu. Korkudan bir an duraksadım. Ancak çığlığın şiddeti gittikçe arttı ve kulaklarımda uğuldamaya başladı. Sanki kafamın içinde hapis kalmış gibiydi. Dışarı çıkmak ister gibi. Kapı kulpunu çevirdim.

Kapıyı açtığınızda karşınıza çıkan ilk şey odanın karşı tarafındaki duvar olduğundan önce oraya dikkat edersiniz. İçeri girersiniz ancak kapının arkanızdan kapandığını da hissetmezsiniz. Hissettiğinizde çok geç olmuştur ve arkanıza bakmaya bir türlü cesaret edemezsiniz. Bunun yerine duvara daha da odaklanıp korkunuzu unutmaya çalışırdınız. İşte aynen öyle olmuştu. Ancak sonra keşke gözlerimi kapatıp öylece bekleseymişim diyorum. Çünkü gördüğüm şeyler yüreğimi hoplatmıştı. Duvara yavaş yavaş, kan kırmızısı mürekkeple, -bir dakika bu zaten kandı!- bir yazı yazılıyordu. Okumaya çalıştım tabii bazı bölümlerini okuyamadım her kim yazıyorsa yazısı iyi değildi bence. "Bu evin tüm laneti sizin üzerinize olsun. Bizi rahatsız ettiniz. Gitmezseniz................................." gerisini okuyamadım işte. Üzerime bir titreme geldi. Çok korkmuştum. Artık o cesaret nereden geldiyse arkamı döndüm. O anda hayatımın en büyük hatasını veya en iyi hareketini yapmıştım. Bunu o zamanlar bilmiyordum. Karşımda duran beyaz saçları -ortalıkta rüzgar olmamasına rağmen- arkasında dalgalanan ve gittikçe daha da uzuyormuş gibi görünen, çok zarif, çok güzel, bir gözü kırmızı diğeri ise mavi olan bir hanımefendi duruyordu. Aslında hanımefendi demek hem doğru hem yanlış olurdu. Benim yaşlarımdaydı ancak üzerindeki orta çağdan fırlama kıyafetler onu bir hanımefendi kadar narin ve alımlı gösteriyordu. Başında birçok değerli taşlardan -mesela yakut, zümrüt gibi- yapılma bir taç vardı. Gümüş kayışı karanlıkta parlıyordu. Dışarıdan giren ay ışığı kulağındaki gümüş küpeleri ve böğründeki, siyah bir altın gibi parlayan yarasa dövmesini görmemi kolaylaştırıyordu. Ah, ne yalan söyleyeyim o anda korkuyu bir kenara bırakıp kılığımdan utanmaya başlamıştım. Ancak suratımın ifadesi değişmemişti. Yani karşımda duran, ne ara oraya koyulduğunu bilmediğim aynadan anlıyordum. Aslında yanaklarım kızarmıştı ancak suratımda bir dehşey ifadesi vardı.

Birden kızın saçları iki tarafından uzayarak kollarımı yakaladı. Ardından beni kendine çekti. Çok hızlı çekmişti ve ben neredeyse yere yapışıyordum ancak dizlerimin üzerine düştüm. Dizlerimin üzerine düştüğümde başım mecburen aşağıya bakıyordu. Ayakkabıları elbisesine uyumlu gri kumaştandı. Üstlerinde birer fiyonk vardı. Ah, hayatımda böyle şık birini görmemiştim sanırım -yani annemden sonra.- . Bu moda merakım da ne zaman çıkmıştı? Ama şu an bunları düşünemezdim. Bakışlarımı yerden kaldırıp kızın yüzüne diktim. Korktuğumu belli etmemek ve onu korkutmak için için sert bir ifade takındım. Tabii ne kadar işime yarayacaksa... Kız yüzüme umursamaz bir şekilde bakıyordu. Gözleri insanı delip geçiyordu sanki... Birazdan saçları beni havaya kaldırdı. Ayaklarım yere basmıyordu. Kız konuşmaya başladı. Sesi hafif metalikti.

"Buraya n'için geldiniz?" çok sakin çıkmıştı sesi ama bir şey diyemedim. Dilim tutulmuştu. Kız bu sefer biraz daha duygularını kontrol edemeden konuştu.

"Cevap verir misiniz hanımefendi? Ah anlamıyorum bu yakın çağ insanları çok dilleri tutulkan oluyorlar. Bayan lütfen cevap veriniz. Biz burada yıllardır sakince yaşarken hangi sebeple bizi rahatsız ettiniz?"

"Bi-bi-bilmiyordum..." diyebildim ve bunun aptalca olduğunu o anda anladım.

"Çığlıklar da sizi kaçıramadı ha, neyse asıl konu bu değil. İstiyorsanız kalın ama düşünüyorum da bize bir özür borçlusunuz."

O sırada arkamdan hayatımda duyduğum en güzel sesi işittim. Ancak aynaya baktığımda kimseyi göremedim. Ses, çok, çok karizmatikti.

"Haydi ama Ann, kıza neden böyle davranıyorsun? Onu korumak için görevlendirilmedik mi?"

'Ne, ne görevi, ne koruması, be-ben mi?'

Arkama baktım, aman Allah'ım! O ne yakışıklılıktı öyle! Tamam erkeklerle pek ilgim alakam yoktur. Hala da yok ama kimse kimsenin hakkını yiyemez. O kız ne kadar güzelse o da o kadar yakışıklıydı işte. Koyu mavi gözleri çok, çok çekiciydi. Siyah saçları biraz dik dikti. Gece göğü renginde bir gömleği vardı. Pantolonu ise bembeyazdı. Üzerinde zincirler bulunuyordu. İşte bu oğlan orta çağdan fırlamış gibi görünmüyordu. Ancak yine de gözlerinde vahşi bir ifade vardı. Belki de hep o ifade oradaydı. Bense şaşkın bakışlarla bir Ann'e, bir de oğlana bakıyordum. Çocuk yaklaştı. Ann'a bakarak:

"Ann, saçlarını kızın kollarından çeker misin, acımıştır."

Sonra adı Ann olan kız ellerini kalçasına koyarak cevap verdi:

"Olsun eğlenmek istiyorum." ardından dudak büktü.

Ann, bu dünyada eğlenmenin de yasak olduğuyla ilgili bir şeyler homurdandıktan sonra bıraktı. Bileklerimi ovuşturdum. Çocuk yanıma geldi ve reverans yaparak:

"Özür dilerim kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Yukio Deralla. Arkadaşım da Ann de Yituo. Kendisi Fransızdır. Ben ise Japon'um. Sizi korumakla görevlendirildik. Çünkü biz..."

"Ya her şeyi hemen açıklayacak mısın?"

O anda fark ettim ki Yukio'nun arkasından Ann'ı görebiliyordum. Gözlerimi ovuşturdum. Tekrar baktım ama değişen bir şey yoktu. Kuşkuyla sordum:

"Eee, acaba neden Bay Yukio'nun arkasından Bayan Ann'ı görebiliyorum?"

Yukio öksürdü. Ann de elini alnına koyarak "Gel de açıkla şimdi" diye mırıldandı. Sonra Yukio sakince:

"Bak çığlık falan atma, bunu sen de yaşayabilirsin eğer o kadar şanslı olursan tabii. Neyse biz hayaletiz."

Hoppalaa, ne hayaleti ya? Neyse biraz korkmuştum tabii ancak bunu ben de yaşayabilirdim. Yani yaşamayadabilir miydim?

"Pe-peki yaşayabilirsin de ne demek?"

"Ee, hayalet olabilmek için bazı özelliklerin olmalı. İyi veya kötü gibi bir şey değil. Yaşayış tarzın gibi. Yani ne kadar dolu yaşadıysan o kadar hayalet olma şansın azalır."

Oh ne kadar güzel ben sadece etrafta dolanırım. Devam etti.

"Yani bu biraz saçma gelebilir ama dolu dolu yaşayanlar hak ettikleri yere giderler. Cennet-Cehennem gibi. Ancak dolu dolu yaşamayanlar birkaç milenyum hayalet olarak kalırlar Dünya'da yapamadıklarını yapsınlar diye."

Kafam allak bullak olmuştu.

"Peki neden beni koruyorsunuz?"

Ann, bir elini duvara yaslarken diğerini de beline koydu.

"Ama her şeyi bir kerede anlatamayız ki."

Yukio:

"Bence de. Sen bizi kimseye anlatma ve lütfen bu gece dinlen. Daha sonra yine geleceğiz. Sana daha çok şey anlatacağız, inan bana."

Neredeyse tamam diyecektim ki aklıma geldi:

"Peki neden beni korkutuyordunuz, yani o çığlıklarla?"

Ann kahkaha attı ve:

"Oh ama seni başka türlü nasıl çağıracaktık ki?"

"Birçok şekilde." dedim dişlerimi gıcırdatarak.

"Ama çok komik görünüyordun kabul et."

Bir de beni mi gözetlemişlerdi? Tamam yeter ama! Ben gidiyordum. Kalkıp kapıya yaklaşmıştım ki Ann'in saçları benim bileğime dolandı yine. Sonra Yukio geldi ve önüme gelen uzun kakülü kenara eliyle itti. Sonra:

"Unutma biz her zaman bu evdeyiz."

"Biliyorum." diye homurdandım.

Sonra gittim. Kapı arkamdan kapandı. Ben de yatağıma uzandım. Saat 01.00'ı geçiyordu. Ah olmaz! İki gün sonra sene sonu sınavım vardı!