"Ben Adlî Tıp Merkezi'nden çağrılardan sorumlu asistan, Hatice Sağlam. Verilen etikette yakın olarak adınız gösterilmiş. Ceset no 1332. Mehmet Demir. Doğrular mısınız..?" bir dakika boyunca ağzımı azıcık bile, bir santim bile açamadım. Mehmet'in adını duymak beni o güne geri götürmüştü adeta. Yine o ses.

"Aaah.. Evet, doğru. Mehmet.. Demir.." küçük bir 'klik' sesi çıktı. Ardından bir kaç klavye tıkırtısı.

"Bir adres bilgisi almamız gerekmekte. Sadece telefon numarası bırakmışsınız. Lütfen adınızı, soyadınızı, yaşınızı, cinsiyetinizi ve adres bilginizi verebilir misiniz..?" Yaşımı bilirlerse, belgeyi bana yollamazlar. Mehmet'in annesi rapor felan kaldırmaz şu an. Ne yapmalı..?

"Damla, Soysert, 19," bunu söyleren hafifçe tereddüt ettim. 18 dersem bir terslik çıkabilirdi her an."Bayan. Adresim: Fatih mahallesi, Sahil caddesi, No:57, Kat:4."

"Pekâlâ, kayıt altına alındı. Çalışanımız 24 saat içerisinde raporları elinize ulaştıracaktır. İyi günler."

Telefonu hemen kapadım. Turuncu plastik tabure geri itip Dursun Abinin koltuğuna yaklaştım, ki hareket halindeki bir araçta bu biraz zor oluyor..

"Dursun Abi, müsait bir yerde inebilir miyim..?" dikiz aynasından bana boş boş baktı.

"Son durakta değiliz daha-"

"Başka bir işim var da.." Arabayı sağa çekip otomatik kapıyı açtı. İç cebimdeki yirmiliği uzattım. Sivil tarifesi yerine öğrenci tarifesi almıştı. Yani geriye 16 liram kalmıştı.

"Teşekkürler." arabadan hızla inip karşı tarafa, sahil tarafına geçtim. Nefes alamıyordum, sanki bir anlığına kalbim durmuştu ve beni hayatadöndüren şey kalbimin ortasına inen sert bir yumruktu. Sahile şöyle bir baktım, genel anlamda boştu. Sabah yürüyüşüne çıkmış insanlar haricinde tabii. Boş bir belediye bankına oturup düşündüm. Hata yapmıştım. Yaşımı söylemem gerekirdi ya da başka bir adres.. Ben 19 yaşında değilim ki.. Ne olacak şimdi..? Belki de Begüm ablanın adını vermeliydim. Ah tabii ya! Nasıl da düşünemedim..? Telefonum yeniden titremeye başladı. Mine arıyordu. Kesin bir şey isteyecek diye geçirdim içimden.

"Moshi moshi..?"

"Ne olduğunu anlamadım ama her neyse, Damla ya geçenki yemek veresiyeye girmiş de.. Acaba.. Şey.. Ihm.. Sen bi' öder misin..?"

"Tabii derim. Ö. Limanda görüşürüz."

"Ne-?!" suratına kapadım telefonu. Şimdi hiç boş yere para ödeyemezdim. Bu onu bir süre daha oyalar herhalde.

Kuzeyden sert bir rüzgar esiyordu yüzüme. Saçlarım geriye doğru sürüklenmişti rüzgarla. Soğuk yüzüme her çarptığında ölümün tadını alıyor gibiydim. Her dudaklarım morardığında ona bir adım daha yaklaşıyordum sanki. Ayaklarım her üşüdüğümde, her bir titreme vurduğunda sırtımdan bedenime, ölümün ne kadar yakın olduğu düşüveriyor aklıma. Sanki şimdi omuzumdan tutup beni denizin uçsuz bucaksız karanlığına çekecekmiş gibi.. Omuzumda bir el hissetmiştim. Evet, tıpkı bu el gibi çekecekti..beni..

Arkamı döndüm hızlıca eli kavrayarak. Siyah şişme montunu çekiştirdim ölümün. Evet modaya ayak uyduruyordu işte.

"Allah aşkına, n'apmaya çalışıyorsun sen..?" Havanın hafif bir şekilde çiselediğini o simsiyah parlak saçlarının üstündeki küçücük yağmur damlacıklarını görünce anladım. Yanağının sağ tarafına doğru çekerek ağzını gülümsedi bana.

"Sence..?" sesi her zamanki gibi ilgi çekiciydi. Doğuştan mıdır yoksa özel bir yetenek midir bilinmez.. Ama o ses.. Beni benden alır, götürür uzaklara.. Yanaklarımın üstünde hafif bir yangı hissettim birden bire.. Kızarmak dedikleri şey böyle oluyor değil mi..? Yüzünün birden alev alması.. Kulaklarına kadar yanmak..

"Şey.. Sapıklık gibi görünüyor buradan." Dişleriyle kocaman sırıttı.

"Buna sapıklık mı diyorsun sen..? Git öğren de gel.." somurttum. Banktan kalkıp hızla yürümeye başladım. Zaten burada oturmak başlı başına bir hataydı.. Daha limana gitmem gerek. Uf..

"Hey..! Az bir beklesene beni.. Konuşa konuşa giderdik işte.." Durdum ve bana yetişmesini izledim. Çok yavaş ve tembelce bir koşma tarzı vardı. Hani bir yarış yapsak onu ezerdim, hani.

"Çok yavaşsın," dedim yanıma vardığında.

"Hayır sadece canım koşmak istemiyor.." gülmeye başladım sesli bir biçimde. Esen sert rüzgarla gelen o yoğun parfüm kokusu burnumu gıdıkladı sinsi sinsi.. Allah'ım nasıl bir kokudur bu..?

"Neden güldün şimdi..?" dedi dirseğiyle hafifçe dürterek beni. Rüzgar hem ceketimin uçlarını geriye ittiriyordu hem de o kokunun kazağımın içine işlemesini sağlıyordu.

"Çok basit.. Bu sadece senin uydurduğun bir mazeret.. Hem.. İstesen de koşamazsın sen.." Durdu olduğu yerde. Siyah converselerini taşlı zemine sürttü.

"Damla.." Dönüp ona baktım. Burnu yine kızarmış, hafif bir Pinokyo'luk katmıştı ona. "Yani çok pis kapak olacaksın, ondan korkuyorum.." alaycı bir şekilde tek kaşımı kaldırıp ona baktım, o sütlü çikolata rengindeki gözlerine.. İçim ısınmıştı aniden.

"Cenker.." Başını daha da yukarı kaldırdı 'Neee..?' dercesine. "Ne zaman istersen, kapışabiliriz.." gülümsemeye başladık. Limana doğru yürürken sürekli bunun hakkında konuşuyorduk. Yok sen mi geçeceksin beni.. Rüyanda görürsün.. Ben gözüm kapalı, tek ayak üzerinde bile geçerim seni.. Bu tip atıp tutmalarla doluydu sözlerimiz.. Bir an ağzımdan kaçıverdi o cümle.. O soru cümlesi..

"Ahahaha.. Kendine bu kadar güveniyorsan kız arkadaşını da çağır da rezilliğine şahit olsu-n.." dediğim şeyi farketmem pek de uzun sürmedi. Cenker gülümsemeye devam etti.

"Kimi..?" Durdum ve arkasından şaşkın şaşkın baktım..

"Dalga geçme.. Ece miydi neydi hani..?"dedim adının Ecenur olduğunu bile bile.. Beynime kazınmıştı adı adeta.

"Ben ondan ayrılalı bir yıl oldu yahu.. Sen nereden-" lafını hemen kestim.

"Geçen gün bana Ecenu-" gülerek konuşmaya devam etti bizimki.

"Haa.. Ben sadece dalga geçmiştim seninle.." Bu duyduğum 'foşurtu' yan taraftaki çiçekleri sulayan bahçe hortumundan mı geliyor, yağan yağmurun etkisi mi, yoksa içime serpilen sudan mıdır ki..?

"Ne zamandır sevgilin yok senin be..?"dedim sakince. Ki içim kıpır kıpır hâlâ. Düşündü biraz. Elini kafasının arkasına götürüp uzun saçlarını kaşımaya başladı. Acaba nasıldır saçları..? Yumuşak mı, yoksa parlak göründükleri için diken diken mi..? Tatlı sesi benim saçma sapan düşüncelerimi bölmüştü ansızın.

"Yaklaşık olarak 2011'in başlangıcından beri.. 2010'da yaklaşık olarak.." parmaklarıyla hızlı bir işlem yaptı. "18 kız arkadaşım olmuştu.." Ve bir 'foşurtu' daha.. Aman Yarabbi! Bildiğin çapkın bu odun..! Odunların çapkın olduğu nerede görülmüştür ki? Tepkim hemen cümlelerime yansıdı.

"Ne..?! Oğlum sen bildiğin yedeklerle birlikte bir futbol takımı kadrosu oluşturmuşsun.." gülmeye başladı. Öyle bir gülüyordu ki.. Çok.. Güzel bir görüntüydü..

"Ahaha.. Bu süperdi işte.. Hiç bu yönden düşünmemiştim.." Gülümsemesine karşılık verdim. Ama yüzümdeki o şok ifadesi hala geçmemişti. Tabii ben de bulsam böylesini kaçırmazdım.. Kızardım yeniden. Ellerimi ceketimin ceplerine koymak istedim bir an ama dosyayı da koyamazdım ya.. Ceketin içine doğru çekildim.

Kızardım yeniden. Ellerimi ceketimin ceplerine koymak istedim bir an ama dosyayı da koyamazdım ya.. Ceketin içine doğru çekildim.

"Üşüdün mü?" 'Üşüdüm biraz, evet,' desem eğer bana montunu verir miydi? Ki nerede ben de o yürek..?

"Yoo, hayır, iyiyim böyle.." Baktı bana uzun uzun. Gözlerinde daha önceden görmediğim bir şey vardı. Ya da hep vardı da ben mi farkedememiştim..? Tıpkı şey gibiydi..

"Kızardı yüzün, soğuktan olsa gerek. Gerçi yani, sen de bir ceketle gelmişsin sadece bu soğuğa.." haklıydı aslına bakacak olursak. Biliyordum soğuk olduğunu ama tabii ki de ona haklısın diyemezdim.

"Gideceğimiz yer sıcaktır diye düşündüm, hem hava tahminleri bayağı bir farklı oluyor merkezle ilçenin.. Birinin bana Trabzon'dan haber vermesi gerekebilir yani.." yanımızdan kırmızı birer bisiklikletli çift geçti. Şu zillerini çalarak ilerlediler kavisli yolda. Limana yaklaşmış olmalıydık. Gerçi o balık kokusu en az yüz metre tutar ama neyse..

"Şimdi çaktırmadan bunu benden mi istiyorsun?" güldük beraberce bu sözüne. Birbirimize dirsek atıp yolda sağa sola düşerek yürümeye devam ettik.

"Eh neden olmasın kii..?"dedim tatlı bir hava takınmaya çalışarak, ama boğazıma kaçan bir şeyler konuşmamı engelledi ve 'ki?' kısmını ipince bir sele söylemek zorunda kaldım. Boğulu gibiydi sesim. Bir anlık tuhaf bakışından sonra devam etti.

"Bakarız." Dünya üzerindeki en nefret ettiğim sözlerden biridir bu 'bakarız'. Çünkü ne zaman bakılacağı belli olmaz. Ya da ne zaman gerçekleşeceği. O sadece 'bakarız'dır. Genelde anne veya babaların çıkmaz sokaklarda karşılarına çıkan bir alternatif platformdur. Onlar 'bakarız' derler ve asla bakmazlar. İçime bir anda bir huysuzluğun inmesine şaşmamalı..

"Iııııı.." Tuhaf bir biçimde güldü yanımda. Yüzüne bakmıyordum ama keyiflendiğini anlayabilmem için buna gerek kalmıyordu zaten. Kolunu boynuma dolayıp konuşmaya başladı.

"Tamam, tamam bakacağım. Bakarız demiyorum bak bu bir söz. Hava gerçekten kötü olursa bir mesaj atarım sana, ha, ne dersin..?" suratındaki gülümseme o anda kucağına atlama sebebimdi. Ama atlamadım tabii ki de. İki saniyeliğine bile olsa hayal kuramıyorum. Kolunu üzerimden çekerek ilerledim.

"Numaram var mıydı sende..?" şaşırmış numarası yaparlar ya hani küçük çocuklar, o misal, suratındaki ifade hem şaşırmış hem de munzurca gülümsüyordu.

"Tamam, ver yazayım numaranı kendime," telefonumu çıkartıp ceketimin cebinden sıcacık ellerine bıraktım.

"Ellerin çok soğuk.." gülümsedim kısaca. Hep böyle diyordu bana. Ne zaman birbirimize değsek, 'Elin çok soğuk, kolun çok soğuk, yüzün bembeyaz..' diyip duruyor. Biliyoruz yani zorlamanın alemi yok.

"Biliyorum, her zamanki gibi.." telefonumdan kendine bir çağrı atıp bana geri verdi. Ben de numarayı kontrol ettikten sonra telefonunu cebine attı. Yalnız şunu da not düşmeliyim ki, bana biraz egoist geldi. Yani.. Hangi insan kendi fotoğrafını arkaplan resmi yapar ki..? Hele de kendi çektiği.. Yani açıdan anlaşılıyor hemen.. Bir de 'shop' yapmış. Efektler felan.. Kötü olsa bari de güzelce eleştirebilsem ama ona her şey yakışıyor be abi..

Limanın önündeki direk göründüğünde içimi bir huzursuzluk kapladı. Sanki burası..

Neyse..

Yine o soru geldi aklıma..

Liman kokusu tutuyor sanırım beni..

O soru.. Neden hep ben..? Neden her şey benim etrafımda olup bitiyor..?

***

"Birlikte mi geldiniz..?" dedi hemen Işıl kedi gözlerini kısarak. Her zamanki gibi mükemmeldi. Güzel gülümsemesini katmadan bile hem de.. Dik yakalı gece mavisi bir kazak, dışına siyah ceket ve kadife pantolon giymişti. Bu senenin modası olan lacivert botlarını da giymişti ve o kızıl saçlarını salmıştı ardından. Mavi bir kurdelayla sabitlemişti arkadan. Anlayacağınız kız güzeldi. Çok güzeldi.

"Yooo, yolda karşılaştk,"dedim elimdeki dosyayı önüme gelen ilk fıçının üzerine koyarken. Cenker hemen erkek grubunun yanına gitmiş şakayla karışık anılarını anlatıyordu. Heyecanlı heyecanlı akşamki maçı, verilen pasları ve atılan iki golün muhteşemliğini vurguluyordu. Aynı küçük bi' çocuk gibi. Çok şeker yahu..

"Damla, olay nedir, bizlere anlatabilecek misin..?"dedi Rümeysa hemen Işıl'ın arkasından. Başımı salladım siyahlar içindeki kıza. Sonra hep beraber erkekleri de alıp tahtadan bir teknenin içine bindik.

"Şöyle oturalım," tıpkı toplantı salonumuzdakine benzer bir masa vardı teknenin içinde. Sanırım tur teknesiydi, bizim buralarda böyle asortik tekneler pek bulunmuyor çünkü.. Biliyoruz..

"Eee Damla hadi akşam Işıl bize 37 defa mesaj attı başına bir şeyler geldiği hakkında, anlatmayacak mısın..?"dedi Burak sabırsızlanarak. Uzun zaman olmuştu sanki onu görmeyeli. Bir tuhaf görünmüştü gözüme. O yakışıklı sureti biraz üzgün gibiydi. Giray yine şakacı havasındaydı ama anlaşılan o ki.. Yüzünde kocaman bir sırıtışla beni bekliyordu.

"Ihım ıhım.." dedim boğaz temizleme havasında. Hem böyle bir giriş yapmak istemişimdir. Ama malesef Giray'ın sabırsızlığını hesaplarıma katmamıştım.

"Pardon Damla," söz senin anlamında elimi Giray'a uzattım.

"Burak, afedersin ama saydın mı da 37 diyorsun..?" Burak diliyle hafifçe ısladı dudaklarını. Sağ eliyle bunalmış bir vaziyette yüzünü gerdi sağa sola.

"Saymasam niye 37 diyeyim, mal..!"

"Hey hey, ağır ol koçum."dedi Şenol. Zaten az ve öz konuşurdu mavi gözlü kalecimiz. "Şimdi beyler sakin olun, Burak darlanmış dünkü gence anlaşılan," dünkü genç mi? Kim ki o? "Hırsını Giray'dan çıkarmana gerek yok, onun sulu olduğunu hepimiz biliyoruz." Giray dil çıkarınca Şenol'a, Gürkan onu sertçe dürttü. Bu sefer de Gülşah kızdı bu hareketine, yani anlayacağınız küçük çapta bir tartışma başladı.

"Arkadaşlar..! Tamam sakin olalım lütfen..!" diye bağırdım önümdeki tartışan topluluğa doğru. Hepsi bir anlığına durup bana baktılar. Onları hızla inceledim. Gözlerimle içlerine işledim sanki bir kaç saniyeliğine.

Burak kızgındı, saçları uzamıştı ve iki-üç günlük bir sakalı vardı. Mavi bir kaşkol ve kahve tonlarında bir ceketle oturuyordu sandalyesinde. Bir eli belinde bir eli Giray'ın omzundaydı. Gözlerinin altında mor halkalar oluşmuştu hani uykusuzdu.

Giray'ın sarı saçları sağa sola dağılmış, yüzü asılmıştı. Sürekli gülen o çocuk gitmiş yerine asık suratlı bir yetişkin gelmişti anında. Siyah beresi ve deri ceketiyle zaten bir soğukluk vardı üstünde. O an bir kaç saniyede de olsa gözlerine siyah kalem çektiğini farketmiştim. Yakışmıştı uşağa, mavi gözleri açılmıştı deli gibi..

Zeynep, Rümeysa'yla beraber olaylardan sıyrılmıştı ve arka taraftaki divanda oturuyordu. Kıvırcık saçlarına dolanmış bir kolye zincirini ayırmaya çalışıyordu sessizce, Rümeysa da yardımcı oluyordu ona.

Sultan ve Mine kapının önündeydi, yağmur iyice bastırmış olacaktı ki ikisinin de giydiği pamuklu gri kazaklar siyah bir tona bürünmüştü. Sultan'ın zaten ince telli olan saçları suratına yapışmıştı. Mine'nin siyah saçlarıysa diş tellerine geçmişti anlaşılan onları ayırmaya uğraşıyordu.

Şenol, Gürkan ve Gülşah büyük bir tartışma içerisindeydiler. Kimin eli kimin omzunda belli değildi. Gülşah'ın beline kadar uzanan mısır örgüsü Gürkan'ın elindeydi. Ya da Şenol'un..? Çekiştirip duruyorlardı kızı bir sağa bir sola. Maymun etmişlerdi hani resmen..

Cenker ayaklarını masaya uzatmıştı ve üzerinden kaşla göz arasında çıkardığı şişme montunu sandalyenin arkasına asmıştı. İçindeki deniz yeşili üzerine çizgili kazakla gözlerinin kahvesi belirginleşmişti. Ayrıca sabahtan beri farketmediğim bir şekilde onun da sakalları uzamıştı. Ama kötü müydü..? Kesinlikle hayır.. Bir Memoli havasındaydı sanki.. İnek yalamış saçları hariç tabii..

Cenker'e mayışık mayışık bakanlarsa elbette ki Işıl, Öykü ve Elif'ti. Cansu camdan dışarı bakıyor yağmuru izliyordu doyasıya.

Özgür ve TİM kendi aralarında konuşuyorlardı anladığım kadarıyla. Yıldırım,
Selimhan ve Adem de öyle. Onlarda pek bir hareketlilik yoktu bugün nedense..

Ve bir eksiklik hissediyorum.. Acaba ne..?